Muzeum Geologiczne UWr

Kolekcja Muzeum Geologicznego UWr liczy ponad 20 000 okazów o znacznej wartości naukowej i dydaktycznej. Zgromadzone są one w pięciu zbiorach:

• regionalnym - zawiera okazy skalne: petrograficzne, tektoniczne, sedymentologiczne i złożowe, w przewadze z Dolnego Śląska; jego główna część została zgromadzona po 1945 roku i stanowi dokumentację budowy geologicznej Sudetów i ich przedpola. 
• stratygraficznych - paleozoologicznym i paleobotanicznym - obejmują kolekcje skamieniałości roślinnych i zwierzęcych z Polski i innych krajów świata zebrane w większości przed rokiem 1945; na szczególną uwagę zasługują m. in. okazy typowe oraz formy przewodnie; wśród skamieniałości zwierzęcych najliczniej są reprezentowane bezkręgowce, a wśród roślinnych - skamieniałości roślin lądowych.
• dydaktycznym - to głównie okazy skał i skamieniałości wraz z ich gipsowymi kopiami służące do nauczania podstaw geologii.
• szlifów i preparatów wykonanych ze skamieniałości i mikroskamieniałości.

WYSTAWY STAŁE

Rozwój roślin lądowych

Na tej wystawie można obejrzeć okazy skamieniałości roślinnych z całego świata.

Rozwój świata zwierzęcego

Można tu poznać ciekawe skamieniałości zwierzęce (głównie bezkręgowce) pochodzące z całego świata.

Dokumentacja stratygrafii utworów skalnych Sudetów i ich przedpola uzupełniona jest dla porównania okazami z innych części Polski i świata

Na wystawie można obejrzeć przede wszystkim skamieniałości znalezione w Sudetach i na ich przedpolu, a także eksponaty z innych regionów Polski, Europy i świata.

Budowa geologiczna Sudetów i ich przedpola w układzie regionalnym

Można się tu zapoznać z różnorodnymi skałami budującymi Sudety i ich przedpole.

Jak powstają skały

Wystawa ta jest uzupełniona zastawem najczęściej spotykanych skał przeznaczonych do bezpośredniego oglądania.

Podstawy geotektoniki

Na trzech planszach przedstawione są tu podstawowe dane o budowie Ziemi, globalnych procesach geologicznych i współczesnych teoriach geotektonicznych. Ilustracją wystawy jest duży globus geologiczny, jeden z siedmiu takich w Polsce.

Masyw Ślęży - typowy zespół skał dla współczesnych rozważań globalnej geologii

Jest to wystawa autorska prof. Alfreda Majerowicza.

OFERTA EDUKACYJNA

Lekcje muzealne

W Muzeum prowadzone są lekcje muzealne z zakresu geologii. Przygotowane tematy obejmują podstawy nauki o skałach, minerałach, skamieniałościach, procesach geologicznych, historii Ziemi i życia na Ziemi, geologii regionalnej Polski i Sudetów. Zakres poruszanych problemów dostosowany jest do wieku uczestników (od przedszkolaków po studentów). Na zajęciach wykorzystywana jest bogata kolekcja dydaktyczna skał, minerałów i skamieniałości.

Zajęcia prowadzone są również w ramach projektu "Szkoła w mieście".

Warsztaty

Podczas warsztatów można w praktyce zapoznać się z pracą geologa, zdobywając podstawową wiedzę dotyczącą rozpoznawania minerałów i skał oraz samodzielnie wykonać gipsowy odlew skamieniałości. Zajęcia skierowane są do szkół, grup zorganizowanych oraz osób indywidualnych - zarówno dzieci, młodzieży jak i dorosłych. 

W Muzeum można kupić próbki skał oraz gipsowe kopie skamieniałości (pojedynczo i w zestawach dydaktycznych). 

Zdjęcia pochodzą ze strony Muzeum 

HISTORIA

Początki Muzeum sięgają roku 1812, kiedy to na Uniwersytecie Wrocławskim powstał Gabinet Mineralogiczny ze zbiorami minerałów. Mieścił się w pojezuickim Konwikcie św. Józefa przy ul. Kuźniczej 35. Założycielem i dyrektorem Gabinetu był Karl von Raumer, pierwszy profesor geologii na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1866 r. Katedra Geologii i Mineralogii wraz ze zbiorami została przeniesiona do nowego budynku, tzw. Gmachu Instytutów wzniesionego u zbiegu ulic Grodzkiej i Szewskiej (obecnie budynek ten jest siedzibą Wydziału Farmacji Akademii Medycznej). W 1868 wybitny geolog i paleontolog Carl Ferdinand Roemer na bazie Gabinetu Mineralogicznego stworzył uniwersyteckie muzeum mineralogiczno-geologiczne o nazwie: Muzeum Mineralogiczne Królewskiego Uniwersytetu Wrocławskiego. Dzięki jego staraniom zbiory zostały znacznie wzbogacone o nowe nabytki. Zakupił liczne kolekcje, głównie skamieniałości roślinnych i zwierzęcych, a także przekazał Uniwersytetowi własne bogate znaleziska. Zbiory zostały podzielone na trzy działy: dydaktyczny, główny i ekspozycyjny. Zbiory ekspozycyjne były wystawione w oszklonych gablotach zajmujących cztery sale: petrograficzną, paleontologiczną, mineralogiczną i śląską. W 1893 nastąpiło rozdzielenie mineralogii i geologii. Utworzono odrębne instytuty i podzielono zbiory gromadzone odtąd w dwóch odrębnych muzeach: mineralogicznym i geologiczno-paleontologicznym. W 1944 zbiory obu muzeów zostały wywiezione z Wrocławia. Największa ich część została zdeponowana w kościołach w Świerzawie i Strzegomiu, co niewątpliwie przyczyniło się do ocalenia licznych kolekcji. Wiele okazów niestety zaginęło, a częściowo zbiory uległy rozproszeniu. Jesienią 1945 pod kierownictwem Henryka Teisseyre polscy geologowie rozpoczęli prace terenowe w Sudetach. Gromadzili i opisywali nowe kolekcje, jednak nie było możliwości reaktywowania Muzeum Geologicznego. W 1949 Katedry Geologii Uniwersytetu Wrocławskiego zostały przeniesione do budynków byłego Arbeitsamtu przy obecnej ul. Cybulskiego 30. W piwnicach złożono i zabezpieczono stare zbiory, na parterze oraz na pierwszym i drugim piętrze rozmieszczono sale wykładowe i ćwiczeniowe, bibliotekę, laboratoria oraz pokoje dla pracowników. Zabrakło miejsca na muzealną ekspozycję zbiorów. W 1971 pod kierownictwem Jerzego Kłapcińskiego zaczęto przygotowywać pomieszczenia i gabloty muzealne oraz sporządzać wstępne spisy okazów ocalałych z przedwojennego Muzeum. Jesienią 1975 prace związane z powstaniem Muzeum przejęła dr Jadwiga Gorczyca-Skała wraz z mgr Małgorzatą Wróbel i Barbarą Opach. W tym czasie  (wraz z przeniesieniem Zakładu Paleobotaniki do Instytutu Nauk Geologicznych) Muzeum otrzymało bogate zbiory paleobotaniczne. Pozyskało też materiały regionalne i paleontologiczne dokumentujące badania prowadzone na Dolnym Śląsku przez polskich geologów. Oficjalne reaktywowanie Muzeum Geologicznego na prawach zakładu Instytutu Nauk Geologicznych Uniwersytetu Wrocławskiego nastąpiło dopiero w czerwcu 1981, jednakże pierwsi goście zaczęli się pojawiać w sali zbiorów już w 1977. Od tego czasu datuje się też wymiana informacji naukowej o zbiorach z innymi ośrodkami geologicznymi w Polsce i poza jej granicami. W październiku 1985 Muzeum Geologiczne otrzymało imię Henryka Teisseyre, współtwórcy polskiego ośrodka geologicznego we Wrocławiu, profesora zwyczajnego i doktora honoris causa Uniwersytetu Wrocławskiego, członka rzeczywistego Polskiej Akademii Nauk, wychowawcy kilku pokoleń geologów.